Reset

Ostojowe "najdłuższe sianokosy nowożytnej Europy" dobiegły właśnie końca - łączka nad rzeką prawidłowo kosą wykoszona, a siano niemal w całości zwiezione. Niemal, bo zmrok sprawił, że zabrakło czasu na ostatnie dwa kursy. Wożenie siana taczką z powodzeniem zastępuje siłownię, jest formą "spaceru farmera" tak lubianego przez strongmanów. Szczególnie gdy siano mokre i swoje waży. No a przecież trzeba jeszcze ten worek po tamie bobrowej przetaszczyć do taczki, nie wpadając przy tym w błotko głębiej niż do pół kalosza. Czynności takie mają zbawienny wpływ na psychikę, nie pozwalają myślom odpływać i każą się koncentrować na taszczonej materii i własnych całkowicie realnych krokach, a nie jakichś wydumanych życiowych wyborach. Umysł dostaje błogi reset, i naprawdę odpoczywa, a przy okazji rosną zapasy ściółki - przyjemne z pożytecznym.

Po zakończeniu większości zbiorów z donic podsiąkowych, przyszła pora zresetować je również. To, co w nich jeszcze rosło w zdecydowanej większości trafiło do kompostownika, tu i tam ocalała a to fasolka, a to bazylia, a to pomidor. Na wierzch każdej donicy dodałem po "calu" kompostu i obsiałem dosyć odważnie różnymi różnościami. Nie wiem, czy na niektóre nie za wcześnie, ale wszystko "w rękach" pogody. Ciekaw jestem tych wschodów, co wykiełkuje, a co się na mnie kolokwialnie mówiąc wypnie, jak to mówią, nie spróbujesz to się nie dowiesz. Więc próbuję. I nadal twierdzę, że jeśli chodzi o "wydajność z hektara", to te moje donice są niezwykle trudne do pobicia, gdyż dwa, a nawet czasami trzy fale plonów w sezonie pozostawiają konkurencję daleko w tyle.

W workach uprawowych też nieźle, zaczynają się czerwienić pierwsze pomidorki-koktajlówki. Pomidory zostały pozbawione większości dolnych liści, we na kostkach słomy zresztą również. Zaczynają owocować ogórki w słomie, a "słomiane" pomidory zachowują się z lekka ambiwalentnie. Odmiany sprawdzone w zeszłym roku, głównie o wzroście ciągłym, na starych, zeszłorocznych kostkach "idą jak burza", natomiast nowe odmiany testowe, głównie owocujące jednocześnie, na nowych tegorocznych kostkach, nie chcą kooperować. Gdyby nie rosnące na tych samych kostkach ogórki i dyniowate, myślałbym że to wina kostek, ale nie - raczej po prostu te odmiany są zbyt wydelikacone dla jednak pionierskich warunków Ostoi. Nie pomaga również ostatnio i wiatr, chłoszczący nowe kostki i ich mieszkańców, podczas gdy kostki stare są nieco bardziej osłonięte. Tak czy inaczej, warto było spróbować i potestować, jeszcze się nie poddajemy, wszak do końca sezonu daleko, dużo się jeszcze może wydarzyć.

System do zbiórki wody deszczowej powoli nabiera kształtów, wcinam się w stare rynny i wstawiam nowe elementy niezbędne do tego, aby gromadzona woda deszczowa miała dobrą jakość. Wszystko idzie jak z płatka do chwili, gdy okazuje się, że nie mam jak połączyć przerobionych rynien z "orurowanymi" zbiornikami - zabrakło dosłownie dwóch złączek. Podirytowany, przykładam zbyt wiele siły do tuby z klejem, i po chwili mam już "wszystko w kleju". Postanawiam najpierw się, i otoczenie, umyć, a następnie odpuścić. Ta robota może poczekać, z pustego i Salomon nie naleje ... Co usłyszawszy, niebo zaczęło lać, a ja obserwuję, jak "moja" deszczówka przez gotową rynnę, zamiast do zbiorników, leci na ziemię. No cóż ...

Na nerwy najlepsze podobno ziółka ... idę więc nazbierać skrzypu. Postanawiam zrobić preparat ochronny dla roślin, rozpalam więc w mojej podwórkowej "superkuchni". Za paliwo służą mi patyki, które z drzew zrzuciła wichura. Dziesięć szklanek wody w osmolonym garze zaczyna wrzeć błyskawicznie. Wrzucam do gara skrzyp i pozwalam mu gotować się pół godziny. Gdy ostygnie, zlewam do butelek i pozostawiam na około dwa tygodnie. Wtedy mikstura będzie gotowa i posłuży do antygrzybiczych oprysków, po uprzednim rozcieńczeniu. Wpatruję się w płomień huczący w mikropalenisku i nadziwić się nie mogę, jak mało potrzeba, aby zawsze mieć ciepłą strawę i wodę do mycia.

Postanawiam zrobić zdjęcie tego, czym palę, bo nikt mi chyba nie uwierzy, jeśli nie zobaczy. O niewierni wiejscy Tomasze, pytający w internetach "indukcja czy gaz" ...  zróbcie sobie letnie kuchnie i palcie tym, co u Was na ziemi leży, przysłużycie się w ten sposób swoim portfelom, a i naszej planecie.